Van onze vaste blogger Melanie
Ouder worden. Ik heb me er lang tegen verzet, omdat menig mens me ervan had overtuigd dat alle dingen gebeuren wanneer je jong bent. Ouder worden kreeg een slechte connotatie. Dingen gaan hangen, rimpels ontstaan uit het niets en ik zou de generatie onder mij niet helemaal meer kunnen begrijpen, zoals ook mijn opa soms moeite heeft met zijn kleinkinderen.
Maar het valt dus allemaal heus wel mee. Mijn opa kan ons dan niet altijd volgen, maar hij is een opa, dus hoeft hij ons niet te volgen. Geen moeite meer hoeven doen klinkt als een verademing. Daarbij komt dat ik de generaties – of de paar jaren – onder mij nu al niet helemaal begrijp. Instagram of snapchat zijn niet aan mij besteed en in mijn vriendengroep ontstaat er langzaamaan een ‘offline’ trend, waarbij we ons zo ver mogelijk van social media – en jongere mensen – willen verwijderen. Doe maar lekker een avondje in de kroeg, een speciaalbiertje en een ‘no phone’ beleid. Wat een geluk.
Ouder worden komt in fases. Het is geen geleidelijke lijn. Zo had ik in november ineens honderd rekeningen, weinig geld en begreep ik de woede van de Hollander over belastingen op water en afval. Vorige maand ben ik, heel volwassen, op eigen initiatief overgestapt naar een andere bank die duurzamer met mijn kleine beetje geld om gaat. Mijn was wassen blijft een heerlijke bezigheid, het liefst op zaterdagavond met een film en wijn. Ik leer mijn eigen band plakken. Ik sluit mijn eigen internet af. Ik deal met alledaagse wegversperringen en leef het leven. Je kent het wel.
Ouder worden komt ook met meer mentale verantwoordelijkheid. Omdat ik meer weet, heb ik meer om over na te denken en móet ik ook meer nadenken over zaken waar ik vroeger geen weet van had. Dieren stierven uit, dus ondertekende ik een petitie en legde ik een ijsberen plaatjes verzameling aan. Maar ik voelde verder geen druk of verantwoordelijkheid. En nu ben ik ouder, twaalf jaar ouder zelfs, en ben ik ineens verantwoordelijk voor mijn eigen carbon footprint. Wat lullig.
Vrije wil en de vrijheid om eigen keuzes te maken komt met een gigantische verantwoordelijkheid en meer dan eens onderdoor gaan aan het grote aanbod aan mogelijkheden. Ik wil minder afval produceren? Dan zal ik zelf wat moeite moeten doen, omdat de oplossing zich niet op magische wijze zal laten zien. Wat overigens maar flauw is. Op Zweinstein hadden ze vast geen last van afval.
Tekst: Melanie de Leeuw – www.anextraordinarymonster.com
Lees ook de andere blogs van Melanie:
> Duurzamer leven: de eerste stap
> De harde realiteit, en toch een goed voornemen
> Doei, afval!
