“Waarom maakt die mevrouw daar een foto van?”, hoor ik het meisje zachtjes tegen haar broertje zeggen. Ze staan een paar stappen bij me vandaan. “Zal ik jullie daar antwoord op geven?”, zeg ik.
“Ja”, antwoordt het meisje verlegen en samen met haar broertje komt ze naast me staan.
Ik sta over een groot hoefblad gebogen, dat ik al een paar minuten probeer te fotograferen. Met mijn linkerhand houd ik de netelachtige, die ernaast groeit, opzij. Die is prachtig maar hoeft vandaag niet op de foto. Met mijn andere hand doe ik een poging een scherpe foto te maken van het groot hoefblad. Iedere keer dat ik op het knopje klik, begint de wind met het blad te spelen en wordt de foto nét niet wat ik in gedachten had. Na een paar keer geef ik het lachend op.
De wind wint altijd.
“Nou”, begin ik. “Ik hou ontzettend veel van de vorm van dit blad. Weet je waarom?” Twee paar ogen kijken me nieuwsgierig aan. “Het is in de vorm van een hart. En ik hou heel veel van harten”.
“Ik ook!”, zegt het meisje met een lach. “Ik teken ook heel vaak hartjes”.
“En zie je die stengel daar?”, vraag ik. “Die met die pluisjes?” De kinderen kijken naar de plek waar mijn vinger naartoe wijst. “Dat is de bloem van dit blad. Het heet groot hoefblad”.
“Maar waarom maak je dan foto’s?” vraagt het jongetje nieuwsgierig.
Ik glimlach. Ik had hun vraag inderdaad nog niet beantwoord.
“Kun je een geheimpje bewaren?”, zeg ik. “Ik ben kunstenaar en ik teken heel vaak bladeren. En bloemen. Maar die verzin ik nooit zelf, die aap ik gewoon na van de natuur! Dus daarom maak ik foto’s. Niet verder vertellen hè!”
De ogen van de kinderen glinsteren en kijken me verwonderd aan – een volwassene die na-aapt!
“Kom!”, zegt het meisje dan tegen haar broertje. “We moeten gaan, het is echt tijd”. En weg banjeren ze, verder op hun pad.
Nagenietend van deze ontmoeting loop ik mijmerend verder. Het is vandaag duidelijk de dag van het blad. Sommige zijn zo ongelooflijk mooi van vorm en kleur, dat ik er als een blok voor val. Radically in love. Als de wind en het licht dan een beetje meespelen, ontstaan er prachtplaatjes waar ik thuis nog uren naar kan kijken.
Wanneer ik bijna thuis ben van mijn wandeling schittert vrouwenmantel mij toe. Het ontluikende blad ontvouwt zich als een waaier. En vandaag heb ik geluk: de regen heeft er een druppel in achtergelaten, die schittert als een diamant.
Het was een mooie dag.
