“Jij moet nog even de hond uitlaten”, zeg ik gisteravond tegen haar. Met tegenzin gaat ze: “Oke – maar dan wel alleen maar kort langs de sloot”.

Een uur later begin ik me langzaam af te vragen waar ze blijft. Ze is geen kind dat in zeven sloten tegelijk loopt, dus zorgen maak ik me niet.
Even later komt ze door de poort de tuin in, met een madeliefjes-krans om haar hoofd.
Ik zie een gezicht dat veranderd is: van moe naar open en ontspannen. “Deze is voor Charlie, mam!” Ze houdt een enkele roze roos omhoog die voor haar vriendje bestemd is. Hij is morgen jarig. “En deze….” Ze tovert een ander bosje bloemen achter haar rug vandaan. “Deze zijn voor jou!”

Mijn tienjarige middelste heeft een sterke Venus in zich: ze houdt van schoonheid en mooie dingen. Weet feilloos hoe ze liefde voor een ander zichtbaar kan maken, in een taal die de ander verstaat, en wordt daar intens gelukkig van. Zeker wanneer de ander op diens beurt haar in haar liefdestaal verstaat en ontvangt.

En daarnaast is daar de godin Hestia in haar. Dat archetype in haar persoonlijkheid maakt dat ze, door dit soort dingen met zichzelf te ondernemen, weer helemaal tot zichzelf komt. Weer in contact met haar eigen innerlijke bron komt. En zo zorgt ze op haar eigen krachtige manier voor haar huis en haard.

Uit liefde voor zichzelf.