Als ambassadrice van Heifer wilde ik graag met eigen ogen zien waarom de Heifer-methode werkt. Daarom ben ik meegegaan op projectbezoek naar Ghana en heb ik een dagboek bijgehouden van wat ik allemaal heb gezien en meegemaakt. 
Na een lange vlucht op 12 februari naar Accra, zijn we op 13 februari weer vroeg opgestaan om een binnenlandse vlucht naar Tamale te nemen. Tamale ligt een stuk noordelijker dan Accra en het is hier dus ook een stuk droger. We rijden met een grote auto door een savanneachtig, droog landschap. Vijf uur lang! Over verharde wegen met gaten in het wegdek, over hobbelige zandwegen. Zowel aan de linker- als aan de rechterkant. We passeren af en toe mensen op brommertjes. Komen afgeladen bussen tegen. Wat een land.
Aangekomen in Bole eten we wat en bezoeken we meteen een eerste gemeenschap. Ik ben een beetje gaar. Of laat dat ‘beetje’ maar weg. Het is hier heel warm en na al dat vliegen en rijden ben ik behoorlijk door elkaar geschud, en dat in combinatie met weinig slaap én voor het eerst in Afrika… Ik sta op stand-by.
Dat verandert snel als we het eerste dorp bezoeken. We ontmoeten mensen die sinds een half jaar aan een Heifer project deelnemen. Omdat veel van de vaak kleine oogst verloren gaat leren de boeren silo’s te bouwen. Door muizen en termieten verliest een gezin soms wel 30% van hun oogst. Door de bouw van goede opslag blijft de oogst behouden. Vaak is de opbrengst nog te weinig om iedereen te kunnen voeden.
Er lopen in het dorp zoveel lieve en vrolijke kindjes rond, maar ze hebben allemaal dikke buikjes van de hongeroedeem. En geen enkel kledingstuk dat ze dragen is schoon of heel. Ik vind het erg moeilijk om te zien. De kleintjes lopen met broertjes en zusjes op hun rug met ons mee en maken grapjes met elkaar, en met ons. Dikke pret. Maar ieder kind moet toch naar school kunnen. Geen honger hebben. Naar een dokter kunnen als dat nodig is. Gelukkig helpt Heifer mee om dat te bewerkstelligen.
We slapen in een lodge aan de rand van de weg. De enige weg in de omgeving. In alle vroegte ga ik in de berm staan en neem alles in me op. De warmte. Het is nog maar vroeg in de ochtend, maar de zon brandt er al lustig op los. Af en toe rijdt er een vrachtautootje voorbij, een jongetje op een fiets, een ezeltje voor een kar gespannen. Vrouwen met grote schalen op hun hoofd, gevuld met water en kinderen in kleurige doeken op hun rug gebonden. En droge savanne. Als ik een douche wil nemen gaat dat niet. Er komt een dun straaltje koud water uit mijn kraan. Genoeg om me even op te frissen. Het droogseizoen is nog lang niet voorbij, en water is schaars.
In het dorp dat we die ochtend bezoeken worden we ontvangen met veel dans en zang en glimlachen. Het hele dorp heeft zich verzameld op de enige schaduwrijke plek, onder de grote boom. We worden welkom geheten en stellen ons voor.
Aan de hand van Felicia loop ik door het dorp en krijgen we een rondleiding. Felicia is hartelijk en gul. Ze heeft mijn leeftijd en hoewel we elkaar niet verstaan, en ik regelmatig door haar en haar vriendinnen word uitgelachen, hebben we het erg gezellig. De grond onder mijn voeten is keihard en droog. Dat hier überhaupt iets kan groeien verbaast me. Omdat de oogst vaak al op is voordat het regenseizoen begint hebben deze boeren en boerinnen een extra inkomstenbron nodig. Daarom maken de vrouwen shea-butter die ze weer kunnen verkopen. Dat is een ontzettend zware en tijdrovende bezigheid, maar dankzij Heifer staat er sinds een tijdje een machine waardoor dit proces enorm versneld is. In minder tijd kunnen ze nu meer boter produceren. Na een korte demonstratie lopen we verder en zien hoe een groep mannen een silo bouwt met lokale technieken en materialen. Het zijn mooie, ijzersterke bouwwerken van klei en gras. Ook hier gaat straks geen oogst meer verloren.
Ik praat met Yuson, zij krijgt eind februari een geitje. Ze verwacht er veel van. Haar oogst is mislukt en ze leeft van kleine beetjes die haar dorpsgenoten haar geven. Als ze zometeen een geitje heeft kan ze daarmee fokken, melk gebruiken en verkopen, desnoods één opeten als dat nodig is.
Ik word ook nog uitgenodigd om bij het huis van Felicia te kijken. Ze heeft zeven kinderen, waarvan er één is gestorven en ook haar man is overleden. Zij krijgt voorlopig nog geen geitje. Die krijgt ze als een groepsgenoot klaar is om het eerstgeboren lammetje door te geven. Tot die tijd wacht ze geduldig af en blijft ze hopen op een betere toekomst. We nemen weer afscheid van deze fantastische vrouwen. Onder luid gezang worden we het dorp uitgeleid.
De volgende dag vliegen we terug naar het zuiden om Samuel te bezoeken. Hij kreeg een aantal jaren geleden een koe van Heifer. Ik heb hem al eerder ontmoet in Nederland en ik ben erg benieuwd hoe het hem vergaat. Hij krijgt al tijden geen steun meer van Heifer. Samen met andere boeren heeft hij een groep opgericht. Deze boeren leert hij wat hij zelf van Heifer heeft geleerd en alle kalfjes die geboren worden, worden ook weer doorgegeven. Dit is een succesverhaal! Hij heeft een kleine, maar bloeiende boerderij. Met gezonde koeien en kinderen die naar school gaan. En als ik meer mensen uit zijn groep spreek blijkt dat iedereen enthousiast is.
Devine, een goedlachse boer die ongeveer tegelijkertijd met Samuel een koe kreeg maakt nu ook yoghurt. Verrukkelijke yoghurt. Op zijn boerderij lopen twee jongetjes rond. Niet zijn zoontjes, maar aangenomen kinderen die hun ouders verloren. "Heifer taught me about sharing and caring", zegt hij. "Nu ik het goed heb wil ik dat delen met mensen die het nodig hebben."
Wat een reis. Wat zijn de boeren en boerinnen sterk en wat hebben ze een doorzettingsvermogen. Ik ben diep onder de indruk. En ik heb met eigen ogen gezien: de Heifer methode werkt. Ik hoop dat er nog veel projecten van start zullen gaan en een even succesvol ‘einde’ zullen hebben. Zodat iedereen een beter en iets minder zwaar leven kan leiden. En geen van de kinderen (waarvan ik er best een paar in mijn koffer mee naar huis zou willen smokkelen) honger hoeft te hebben en iedereen naar school kan.
Anniek
