Nieuw jaar, nieuwe kansen, zou je zeggen...

Het was inmiddels drie januari 2015. Een nieuw jaar, nieuwe kansen, zou je zeggen. Maar in plaats van losse eindjes aan elkaar knopen, een nieuw begin maken en een blik vol mogelijkheden open trekken, zat ik snotterend en hoestend op de bank met mijn Playstation, mijn vriendje en mijn groentesoep. Tot dusver zou ik gegaan zijn voor een meer belovend begin van het nieuwe jaar.

Ik was dus ziek. We hadden drie drukke Kerstdagen achter de rug. Drie keer veel eten, drie keer om drie uur het eerste wijntje drinken en drie keer waardeloos slapen. Toen we om twaalf uur ’s nachts op Amsterdam Amstel waren, slaakte ik een zucht van verlichting. Mijn lieve bedje was een stuk dichterbij.

Maar de volgende ochtend ging mijn wekker alweer om half negen. Dodelijk vermoeid sleepte ik mezelf naar een drukke dag bij Sugarless. Mijn automatische piloot kon gelukkig nog heel wat aan en toen het eindelijk zes uur was, kwam ik thuis, at ik wat makkelijks en stortte ik volledig in.

Ik hou niet van goede voornemens. Als ik iets wil veranderen, probeer ik het liever meteen. Ik hou daarentegen wel van die momenten die zich voordoen, waarin je besluit iets te gaan veranderen. Die ongevraagde, maar onvermijdelijke momenten in tijd, zoals het nieuwe jaar, waarin we ineens collectief besluiten te stoppen met roken, af te vallen en eindelijk eens te gaan sporten. Heerlijk. En als januari voorbij is in het NRC lezen hoe we toch allemaal gruwelijk hebben gefaald en zelfs zijn aangekomen.

Goed, ik stortte dus in. Mijn lichaam besloot, zonder te overleggen, zichzelf uit te zetten. Zonder te luisteren ging ik zaterdag namelijk gewoon naar een feestje. Mijn lichaam dacht bij zichzelf ‘fuck jou dan maar’, en sloot zichzelf af. En toen begon de lange anderhalve week van herstellen. Ik had mezelf verwaarloosd, ik was geen moment stil blijven staan en er is maar zoveel dat je aan kunt.

Wat volgde waren nachten slaap van twaalf uur, niets schrijven, niets doen, behalve series kijken en spelletjes spelen. Vicks onder mijn neus, thijmsiroop door mijn keel en heel veel water drinken. Of het echt goed voor me was, is een zorg voor later (ik bedoel, al die onbegrijpelijke woorden op die labels kan niet goed zijn, toch?). Inmiddels heb ik een paar uur gewerkt en ben ik de wereld weer in gestapt. Je moet toch wat.

We verwaarlozen onszelf zo snel. Veel werken, slecht eten, slecht slapen en geen fysieke uitlaatklep zorgen voor een ophoping van stress, vet en ongeluk. We werken hard aan ‘een beter persoon’, maar vergeten vaak dat dit altijd begint bij de basis, en niet bij een betere baan, een groter huis of meer productiviteit. En dat moet stoppen. Anderhalve week thuis heeft me heel erg goed gedaan. Ik voel me weer levend, ondanks dat ademen nog steeds een hel is. Dus alleen nu sta ik mezelf toe tóch een goed voornemen te hebben:

Dit jaar, in 2015, ga ik goed voor mijzelf zorgen. Spannend, ik heb er zin in.

Melanie de Leeuw

Melanie is te volgen via haar weblog
www.anextraordinarymonster.com

Lees ook:
> Duurzaamheid: waar doe ik het allemaal voor? (Deel 1)
> Duurzaamheid: Waar doe ik het allemaal voor? (Deel 2)