Aan de rand van een nieuw tijdperk
Met je handen eten tijdens een exclusief diner met vreemden? “Dat doe je niet, omdat het er onsmakelijk uitziet.” Maar als je allemaal geen hand voor ogen ziet, veranderen de zaken. Welkom bij het Dark Dinner van StoereVrouwen.
Door Nanny Schutte
We werden met een exclusief biologisch welkomstdrankje ontvangen vorige week bij C-Taste aan de Amsteldijk in Amsterdam. Nog niet bekend met degene met wie we straks aan tafel zouden zitten. En dat bleef zo tot ná het diner, want we werden genummerd en in groepjes naar onze tafel geleid. Onze blinde gastheer was onze steun en toeverlaat, aangezien we geen hand voor ogen meer zagen toen we eenmaal de gordijnen gepasseerd waren. Het was er een behoorlijk lawaai, alle aanwezigen praatten door elkaar. Heel voorzichtig, in ‘polonaise’, werden we één voor één naar onze plaats geleid. “Hier is uw stoel mevrouw,” zei mijn gastheer, die mijn handen op de rugleuning legde. Geen idee of er al iemand anders aan tafel zat. “Hallo?” riep ik. “Hallo!” klonk het – van ver overigens. Onze tafel was compleet; vier dames.
Voelen, luisteren, proeven
Bizar om niet te weten hoe je omgeving eruit ziet. Het komt aan op voelen en luisteren. Tot onze gastheer er ineens weer is en iets serveert: “Mevrouw, ik geef u een glas aan bij uw linker schouder. Wilt u het aanpakken en doorgeven aan uw buurvrouw?” Na een voorzichtige en slechts deels geslaagde poging te proosten, komt het op proeven aan. Alweer bizar, om niet te zien wat je proeft! Dat wordt nog gekker als het hoofdgerecht geserveerd is. “Ik heb al verschillende keren een lege vork in m’n mond gestoken, ik doe het nu maar met m’n handen!” hoor ik mijn buurvrouw zeggen. Ja, zo kun je tenminste ook voelen wat er op je bord ligt. Niet dat je daarmee weet wat je eet, overigens…
Duurzaam moet en kan
Het diner wordt twee keer onderbroken door een speech. Eerst horen we Ruud Koornstra, die aangeeft best wat nerveus te zijn voor zijn eerste speech in het pikdonker. Hij vertelt hoe zijn bedrijf Tendris inmiddels over de hele wereld zijn ledlamp produceert. Met als doel te laten zien dat produceren ook mogelijk is zonder schade aan te brengen aan onze omgeving. “Als voorloper van de duurzame samenleving worden we nu nog wel eens voor gek verklaard, maar alles wijst erop dat we aan de rand staan van een nieuw tijdperk.”
Even later horen we Reinier van der Vusse van Greenchoice, dé groene energieleverancier. “Twee eeuwen na de uitvinding van de gloeilamp lijkt er hier toch iets mis te zijn,” geeft hij aan ter introductie op ons energiegebruik. Greenchoice stimuleert mensen behalve groene energie af te nemen vooral minder energie te gebruiken. Toch wel ongebruikelijk voor een energieleverancier. “Laten we een leefbare planeet doorgeven!”
Wie o wie?
Als het diner beëindigd is, worden we, met mensen van àndere tafels, in groepjes weer naar buiten geleid. Dat is alsof een rolluik inééns geopend wordt, zó fel is het buitenlicht. En dan volgt de hilarische missie te achterhalen met wie je aan tafel gezeten hebt! Iedereen bestudeert elkaar om daarna lachend ècht kennis te maken.
Tenslotte volgt nog de StoereVeiling, waarbij ieder de gelegenheid heeft te bieden op enkele duurzame producten in termen van hoeveel ledlampen je de komende tijd gaat indraaien of hoeveel water je gaat besparen. De hoogste bieder legt zijn/haar bod met roze nagellak vast op een certificaat, zodat hij/zij er later nog eens aan herinnerd kan worden. StoereVrouwen heeft ons opnieuw bepaald bij de noodzaak van duurzaam!
