De Aprildagen zijn dit jaar zonnig en zomers warm. De vogels kwetteren er lustig op los en de natuur is zo ongeveer geëxplodeerd. Blaadjes wapperen frisgroen aan de bomen, magnolia’s bloeien uitbundig, fruitbomen tonen hun bloesems en ook de seringen laten hun pracht al zien.

Natuur als heilige ruimte

De natuur in mijn tuin is mijn heiligdom. Mijn heilige ruimte buiten, waar ik in stilte kan zijn. Waar ik stilte ben. Waar ik, liggend op mijn buik in het gras, mijn kunst creëer. Of mijmer. Of rust. En al hoor ik auto’s en bussen, muziek en stemmen van mensen – het enige dat mijn gehoor ontvangt is het lied van de vogels en van de stem die diep van binnen komt.

Ik hou van bloemen en bomen. Geniet enorm van de vlinders die op de vlinderstruik afkomen, van de bijen die om de hortensia’s zoemen en van de appels die mijn appelboom deelt met de vogels en met mij. Van de rozen; hun vorm, hun doorns, hun geur. De symboliek van de roos.

Ik hou van de natuur om haar schoonheid, ze voedt mijn zintuigen. Haar aanblik ervaar ik als zinnenprikkelend.

Mijn tuin als spiegel

Vorig jaar realiseerde ik me ineens dat er iets in mijn tuin ontbrak.

Dat ze veel lust voor het oog bevatte – maar dat een tuin ook fysiek voedend mocht zijn. Dat het voor mij  goed en nodig was om een balans in de tuin te hebben tussen boom, bloem en voedsel. Dat ik letterlijk vruchten mocht plukken van eigen bodem. En dat dat meer vruchten mochten zijn dan de frambozen die er al in groeiden. Er stond een aantal enorme hortensia’s in mijn tuin en die heb ik toen drastisch gesnoeid. Sommige heb ik er helemaal uitgehaald. Ook snoeide ik de vlinderstruik drastisch terug. En ik plantte eetbaar voedsel: rabarber, bieten, aardbeien en rode bessen. In mijn enthousiasme plantte ik ook broccoli, witte kool en boerenkool – maar de slakken vonden dat zij daar recht op hadden. Ik haalde wat stenen uit mijn terras om plaats te maken voor een kersenboom. En ik zaaide zaadjes van bloemen die aantrekkelijk zijn voor bijen – want mijn tuin is niet van mij alleen.

Zo binnen zo buiten

Zo weerspiegelen de veranderingen in mijn tuin de bouwer in mij. De veranderingen die innerlijk in mij plaatsvinden, zie je daar terug. Mijn plan dit voorjaar? Ik ga pompoen zaaien. Wortels en uien. Nog wat meer steen uit mijn terras halen om sperziebonen te planten naast mijn schutting, zodat ik de stengels via de stevigheid van de schutting kan ondersteunen. Als een plant niet aanslaat: niet getreurd. Ik leer door te ervaren. Volgend jaar probeer ik het gewoon opnieuw en pas aan waar het dit jaar misging. En ik wil een regenton plaatsen zodat ik duurzamer kan tuinieren.

Wanneer de appels dit najaar uit de boom vallen, nog voor de winter valt, plant ik wat nieuwe bollen in de grond. Want er gaat niets boven de intense vreugde van de aanblik van het ontwaken van de natuur na haar lange winterslaap.

Wie is Sophie

Sophie is een warme, gepassioneerde vrouw van 40. Samen met haar drie kinderen, twee dochters en een zoon, woont en leeft ze in het midden van het land. Ze is kunstenares en verhalenverteller. Bezield leven en liefde in al haar vormen zichtbaar maken is wat haar gelukkig maakt.
Al haar creaties ontstaan van binnenuit. Of, zoals ze het zelf omschrijft: ze creëert en handelt vanuit Zijn.
In haar verhalen voor De Betere Wereld neemt ze jullie mee op reis, waarin ze openhartig deelt over vrouwelijkheid, de natuur, haar pad als creatieveling en inspirerende ontmoetingen.

Niets missen van De Betere Wereld?

Like dan onze Facebook-pagina en blijf op de hoogte.
Of schrijf je in voor onze wekelijkse nieuwsbrief.