Legitiem onderzoek of illegale bedrijfstak?
De ‘wetenschappelijke’ walvisjacht van Japan.
De inmiddels bekende beelden gingen de wereld weer over: de Japanse walvisvloot voer begin dit jaar met geladen harpoenen uit richting het walvisreservaat in de Zuidelijke IJszee. Het land doodt walvissen voor een ‘wetenschappelijk doel’, aangezien de commerciële jacht al sinds 1986 verboden is. Hoe is dit mogelijk?
De Japanse walvisjacht vindt plaats onder het mom van ‘wetenschappelijk onderzoek’. Japan wil vaststellen of er voldoende walvissen zijn voor duurzame commerciële vangst. Het vlees van de gedode walvissen wordt gezien als ‘bijproduct’, maar er wordt ondertussen geld aan verdiend door het te verkopen aan supermarkten en restaurants voor consumptie. Wetenschappelijke publicaties zijn er niet. Volgens het IFAW (International Fund for Animal Welfare) klopt het van geen kanten. Australië spande een rechtszaak aan tegen Japan die in juni en juli dient bij het Internationale Gerechtshof in het Vredespaleis in Den Haag. Wordt de leugen van Japan dan eindelijk ontmaskerd?
.jpg)
In een vogelvlucht
Het IWC (Internationale Walvisvaart Commissie) stelde in 1986 een wereldwijd verbod in op de commerciële walvisjacht. Veel walvissoorten werden op dat moment met uitsterven bedreigd. Nu, 30 jaar later, is hun situatie nauwelijks verbeterd. Toch worden jaarlijks honderden walvissen op wrede wijze gedood. De Japanse, Noorse en IJslandse schepen varen nog elk jaar uit met steun van hun overheid, maar onder veel protest van de wereldbevolking.
Japan maakt handig gebruik van de maas in het verbod dat jacht voor wetenschappelijke doeleinden toestaat. Deze ‘wetenschappelijke doeleinden’ zijn, volgens het IFAW, vele overheden en organisaties, een welkome dekmantel voor commerciële jagers die zich aan het internationale zicht willen onttrekken. Het buitgemaakte vlees komt namelijk terecht in supermarkten en restaurants voor consumptie; resultaten van het ‘wetenschappelijke onderzoek’ zijn nauwelijks bekend. Het IFAW maakt zich hard om het bedrieglijke karakter van de jacht aan te tonen en de mazen in de wet, die deze jacht mogelijk maken, te dichten.
Moeten we nu echt honderden walvissen doden, slechts om ze te onderzoeken? Het antwoord is niet verrassend: nee. Er zijn veel onderzoekstechnieken waarmee de dieren uitvoerig onderzocht kunnen worden, zonder dat ze gedood hoeven te worden. De wetenschappers aan boord van IFAW’s onderzoeksschip Song of the Whale doen grensverleggend wetenschappelijk onderzoek. Het IFAW verzamelt cruciale informatie over de omvang en ontwikkeling van walvispopulaties door akoestisch onderzoek, observatie en foto-identificatie van individuele dieren. Wetenschappers nemen zelfs monsters van de lucht die walvissen door hun blaasgat uitademen om ziekteverwekkende bacteriën op te kunnen sporen.
.jpg)
Noodlijdende industrie
Het IFAW lanceerde eerder dit jaar het rapport The Economics of Japanese Whaling. Hierin toont de organisatie aan dat de Japanse jacht ook vanuit economisch oogpunt niet te verdedigen is. Het rapport toont aan dat de Japanners elk jaar voor vele miljoenen euro’s belastinggeld kwijt zijn aan de noodlijdende walvisindustrie. De jaarlijkse subsidie bedraagt zo’n € 7,5 miljoen (782 miljoen yen). Er wordt in feite geld gepompt in een krimpende en achterhaalde markt. De commerciële jacht schaadt dus niet alleen de walvissen, maar ook de economie.
Het IFAW voerde in 2012 een enquête uit in Japan. Hieruit bleek dat maar liefst 88,8% van de Japanse bevolking in 2012 geen walvisvlees heeft gekocht.
Onverkocht vlees
Een ander veelzeggend percentage is dat 75% van het walvisvlees dat in 2011 werd buitgemaakt in de Noordelijke Stille Oceaan, niet werd verkocht. Ook dertien afzonderlijke openbare veilingen hebben niet geholpen. Deze cijfers geven aan hoe weinig trek de Japanners hebben in walvisvlees. Er wordt geschat dat er maar liefst 4.700 ton onverkocht walvisvlees ligt opgeslagen. Ongelooflijk maar waar is dat 236 ton hiervan werd uitgedeeld op het platteland of verwerkt werd in schoollunches.
Publieke verontwaardiging
Walvissen sterven dus een onnodige en wrede dood voor een product dat eigenlijk niemand wil hebben. Wreed, want er is simpelweg geen humane manier om een walvis te doden. Beelden van Japanse jachtexpedities laten zien dat het wel tot een half uur kan duren voor een walvis overlijdt, nadat hij is geraakt door een exploderende harpoen. Deze beelden zorgen wereldwijd voor een publieke verontwaardiging.
Internationaal Gerechtshof
Diplomatieke pogingen om Japan op andere gedachten te brengen, liepen tot nu toe op niets uit. Australië, een groot tegenstander van de walvisjacht, spande in 2010 een rechtszaak aan tegen Japan. De zaak dient tussen 26 juni en 16 juli 2013 bij het Internationaal Gerechtshof in Den Haag. Australië zal aanvoeren dat het Japanse walvisprogramma in de wateren bij de Zuidpool, JARPA II genaamd, in strijd is met diverse verdragen. Volgens die verdragen moeten walvissen, andere zeezoogdieren en hun omgeving beschermd worden vanuit het voorzorgsbeginsel. Nieuw-Zeeland heeft zich inmiddels aangesloten bij Australië.
Gelukzalig oergevoel
Vandaag de dag worden walvissen ernstiger bedreigd dan ooit. De grote vraag blijft: waarom zou je een walvis willen doden als hij levend meer geld waard is? Mensen die ooit een walvis in de vrije natuur hebben gezien, hebben vaak geen woorden om het gelukzalige oergevoel uit te drukken. Walvistoerisme is enorm populair. Het IFAW steunt de ontwikkeling van verantwoord walvistoerisme als de enige duurzame en diervriendelijke vorm van exploitatie van walvissen in de 21ste eeuw. Geen harpoenen dus, maar verrekijkers!
