Blog: Melanie de Leeuw
Het is zo verleidelijk om te beginnen over geld in het kader van duurzaamheid. En misschien moeten we het ook meteen uit de weg ruimen. Komt ‘ie: Geld is lastig. We hebben het allemaal nodig en we hebben nooit genoeg. Spullen, die wij graag willen hebben, kosten geld. Onze levensbehoeften willen geld. De vele rekeningen op de deurmat willen geld. Geld geld geld.
We weten het allemaal: alles kost geld. Iets goed doen voor Moeder Aarde onvermijdelijk dus ook. Er is een heel scala aan redenen waarom niet meer mensen ‘groener leven’ (tussen aanhalingstekens, laten we nog even hypothetisch blijven). We doen ons best, maar het is te veel om in één keer te doen. Want niet alleen onze kleding moet van biologisch, onbespoten katoen en zeker vrij zijn van slavernij. Ook ons vlees moet een goed leven hebben gehad, ons fruit en groente het liefst lokaal. Ons energie moet groen zijn (is dit echt een ding?), de wasmachine moet het liefst het keurmerk A++++++ hebben, de nieuwste ‘duurzaamheidstrends’ schieten als (onbespoten) paddenstoelen uit de grond en dat is nog maar het topje van de langzaam smeltende ijsberg.
Ik las afgelopen week in de krant dat de windmolens in Nederland, die nog minstens tien tot vijftien jaar mee kunnen, vervangen worden door nieuwere, niet per se betere, molens. Alleen omdat de wetgeving in Nederland zo opgebouwd is, dat je voor de oude windmolens geen subsidie meer krijgt en voor de nieuwe, eigenlijk overbodige, windmolens wél. Onder het mom van ‘duurzaam’ natuurlijk. Grapje, bedoel je.
Het is allemaal te veel dus en meer dan niet lijkt het alsof we maar iets doen. Duurzaam zijn, ieniemienie beetjes proberen beter te maken, alsof het universum daar iets van merkt. Wat is één mens nu op de hele bevolking? Toen ik nog vegetariër was, kreeg ik dat meer dan eens naar mijn oren geslingerd. Maar één mens is nog steeds meer dan geen. Toch? En we kunnen de wereld tenslotte echt niet in een dag veranderen.
Want ook op microniveau zijn er talloze dingen die we kunnen doen. En ik ga uitzoeken wat ze zijn. Ik heb geen auto, ik speel hier en daar de vegetariër, ik recycle mijn wijnflessen en mijn papier. En voor mijn gevoel is het bij lange na niet genoeg. Hoe groot is mijn ‘carbon footprint’? Als zelfs mijn Gmail-gebruik een Co2 uitstoot heeft, ben ik dan genoeg op de hoogte van alles dat ik kan doen? Nope, nee, hell echt niet.
Mijn stap 1 was, hoe klein dan ook, twee kleine cavia’s adopteren uit opvangcentra. Samen met deze twee dotjes ga ik, samen met jullie, eens goed kijken naar wat we achterlaten. Een betere wereld, toch?
Melanie de Leeuw
Schrijfster en verdediger van de rechten van de cavia. Ze ziet zichzelf kinderboeken en romans schrijven, het dierenleed bestrijden of olifantenpoep scheppen in Artis. De eeuwige student met een groen hartje en een lege portemonnee. Te volgen via haar web-log www.anextraordinarymonster.com.
