Met enige gêne kijk ik naar de blote lijven van de dames voor me, terwijl ik mijn entree maak in het omkleedlokaal van het gemeentelijke binnenzwembad. Deze gêne laat zich ook wel vertalen door een wat ongemakkelig gevoel in mij.
De dames zijn op leeftijd en ik schat in dat ze toch wel in de laatste jaren van hun herfst zijn aanbeland, eind zeventig, begin tachtig ..?
Mijn ongemak druk ik voor de zichtbare wereld weg en ik begroet hen met een welgemeend goedemorgen. Ieder van hen kijkt even op of om en begroet mij net zo vriendelijk.

Terwijl ik me uitkleed gaat er toch van alles door me heen. Vraag ik me af of het van mij wel gepast is om ook gebruik te maken van deze ruimte. Ik kan immers nog best zonder te gaan zitten mezelf uit – en aankleden. Zij confronteren mij met hun prachtige oude lijven. Zou ik hen dat ook doen met mijn lijf? Niet dat ik nu nog zo strak ben met mijn 54 jaren, maar toch hangt mijn buik iets minder ver en putjes in de billen, vouwen her en der, zijn bij mij nog niet te verkennen. Maar eerlijk is eerlijk, eind zomer laat wel haar sporen na, helaas ook bij mij. Het blijkt dat zij zich niet aan mij storen. Zij kleden zich verder aan en genieten na van het baantjes zwemmen, waarschijnlijk met 4 naast elkaar waar ik me het komende uur weer aan mag gaan ergeren. Maar goed, dat ter zijde.

Stiekum geniet ik ook van de inmiddels half ontblote dames die al zoveel hebben gedragen en waarschijnlijk verduurd, lijven die spreken en voor wie Botox een onbekende wereld is.

Het doet mij ook realiseren dat de herfst prachtige kleuren heeft en dat het een tijd is van loslaten en voorbereiden op de winter.

Een laatste blik, een fijne dag en vervolgens ben ik op weg om mijn eigen lijf te trainen, uit mijn hoofd te gaan, los te laten, op weg naar naar mijn eigen herfst.

Door Marion van Rooij

Lees ook:

> Verantwoord je vakantie door, hoe doe je dat?

> Lezing en boekpresentatie “Van Wonden naar Wonderen”