Briljante Billen.

Het is inmiddels ruim een week geleden dat ik terugkwam uit de Palestijnse Bezette Gebieden. Gisteren heb ik première gehad van een komisch familiedrama en nu zit ik alweer helemaal met mijn hoofd bij een voorstelling die binnenkort in Amsterdam gaat spelen. Palestina is langzaamaan veranderd in mijn hoofd. Van een dagelijkse realiteit is ze een bizarre herinnering geworden. Mijn leven gaat gewoon weer door waar het gebleven was. Of tenminste, zo lijkt het.

Ik zit in de trein. Het is ochtend en ik heb nog geen tijd gehad om te ontbijten. Naast mij hangen een jongen en een meisje over de Spits. Ze praten. Ik hoor de woorden Tel Aviv. Ik spits mijn oren. Gaat dat over Israël? Vraag ik en ik wijs naar de krant. De jongen knikt. Hij reikt me de krant aan, opengeslagen op pagina 8.

Een grote foto beslaat de halve pagina. Israel schendt kinderrechten – staat er in koeienletters boven. Ik trek de krant naar me toe. De jongen en het meisje praten inmiddels alweer over voetbal, maar mijn gedachten worden helemaal in beslag genomen door het artikel. Ik begrijp dat Palestijnse kinderen ‘s nachts door Israëli van hun bed worden gelicht. Dat ze geblinddoekt worden en dat ze soms urenlang verhoord worden. Dat ze vaak Hebreeuwse verklaringen moeten tekenen die ze zelf niet eens begrijpen en dat ze tot wel 3 maanden in de cel gezet kunnen worden. En dat allemaal omdat ze stenen hebben gegooid naar Israëlische soldaten. Volgens het artikel hebben de Israëli die geestelijke onderdrukking nodig om de Palestijnen in bedwang te houden en hun illegale settlements te verdedigen. Volgens het centrum voor informatie en documentatie Israel valt het allemaal wel mee. Het zou vooral gaan om zelfmoordterroristen die toevallig nog geen 18 zijn. Het artikel concludeert dat wij als westen al jaren weten dat er kinderrechten geschonden worden in het Midden Oosten. Maar wij doen daar niets aan.

Ik denk aan de kinderen die wij zagen in het vluchtelingenkamp bij Bethlehem. Met hun stralende glimlach en grote ogen. Ik zie voor me hoe deze kinderen over 5 jaar misschien ook uit hun bed worden gehaald in het holst van de nacht. Ik stel me voor hoe ze bang zullen zijn. Hoe er tegen hen geschreeuwd zal worden. Hoe de onschuld in hun ogen zal veranderen in haat. Hoe ze zichzelf misschien wel zullen opblazen.. En wij doen daar dus niets aan.

Ik voel me moedeloos, machteloos en een beetje misselijk. Ik hoef niet meer te ontbijten. Met een zucht sla ik de krant dicht.

En dan wordt opeens de kont van Doutzen Kroes in zijn volle glorie in mijn gezicht gemept. Bijna levensgroot prijkt hij op de voorkant van mijn krant. Briljante Billen! staat erboven. Even, heel even, ben ik met stomheid geslagen. Dan voel ik dat er op mijn gezicht langzaam een glimlach verschijnt. Mijn misselijkheid verdwijnt en mijn hoofd vult zich met een comfortabel ruisend gezoem. Gefascineerd kijk ik naar de kont van Doutzen Kroes. Wat een prachtige billen…

Half verdoofd pak ik mijn bakje yoghurt. Net zo licht verteerbaar als het nieuws voor mijn neus. Ik eet en ik lees het artikel. Ik smul. Ik voel mij perfect gelukkig.

Want ik snap dit wel. Die billen van Doutzen Kroes daar op de voorpagina van mijn krant. Met echte wereldproblematiek moet je ook niet aankomen zo vroeg op de ochtend. Dat voelt niet goed. Dat wil je vanaf de deurmat toch niet zo direct in your face geslingerd krijgen?

Ik ben wel blij dat ze daar mee wachten tot na pagina 7. Dan heb ik tenminste mijn ontbijt achter de kiezen Dan kan ik best wat heavy shit verteren. Dan ben ik strijdbaar en weerbaar, en wil ik me best ergens druk om maken. Dan kan ik wel een potje breken voor de wereld! Toch?!

En tot die tijd vermaak ik mij prima. Ik leun achterover en hoef niet na te denken. Want ik geniet zonder gêne van de briljante billen van Doutzen Kroes. Heerlijk.

Door: Grietje

Het gaat ons om
Samen werken vanuit passie aan verbindingen met anderen, waar ook ter wereld. En zo werken aan vrede. Aan dromen van vrede en aan een wereld waar jongeren uit alle landen weer durven te gaan dromen. Door bijzondere reizen te koppelen aan millenniumdoelen, ontmoeten en co-creatie.
Wij nemen je mee op reis met een serie blogs. Lees hier elke week, 52 weken lang, hoe jongeren hun reis beleven.

www.millenniumtravels.nl
www.timukota.nl