Ken je dat? Die heerlijke ervaring dat je verstand stil en rustig is? Dat de ervaring van of focus op lineaire tijd wegvalt? Dat je je volledig beweegt vanuit je authentieke innerlijke drijfveer? Dat je moeiteloos handelt c.q. doet vanuit zijn?
Waarbij die beweging niet alleen activiteit en doen inhoudt, maar ook stil zijn en rusten behelst. Oftewel: zijn met dat wat zich in het moment aandient.
Dat is mijn ‘way of life’.
Open space
In 2014 maakte ik een reis naar Israël en Palestina waarin ik kennismaakte met bewegen vanuit de ‘open space’. Deze kent een vijftal kaders:
- Whatever happens is the right thing to happen
- Follow the law of two feet
- Whenever it begins, it begins. Whenever it ends, it ends.
- The people present are the right people
- Expect the unexpected
Een heel andere manier van reizen dan die ik tot dan toe had ervaren en waarin ik met mijn verstand bedacht wat ik allemaal wilde zien in een land of een stad. Deze kaders schakelden mijn verstand uit en maakten dat ik (letterlijk) mijn voeten ging volgen: voor mij de afspiegeling van de verbinding tussen hemel, aarde en mijn hart. Ik ervoer het als een enorme bevrijding en verademing om me op deze manier te bewegen en besloot dat ik de kaders van de open space ook in mijn dagelijks leven ging toepassen. De eerste paar jaar had ik daar nog wat geheugensteun van mijn verstand bij nodig, nu verloopt dat moeiteloos. Oefening baart, met vallen en opstaan, kunst.
België 
Afgelopen week logeerde ik met mijn kinderen een paar dagen bij goede vrienden in België.
“Wat gaan we in België doen?” was de vraag die mijn kinderen me stelden. En ik antwoordde dat ik het niet wist, dat we ter plekke wel zouden voelen wat onze authentieke beweging was. Zowel die van ieder van ons apart, als die van ons als groep. Voor mijn kinderen is dat soms een fijn antwoord en soms lastig – maar ze leren er steeds beter mee omgaan: het ontvangen van het zijn-in-niet-weten.
Zij bewegen handelen in het moment gelukkig nog vanuit zijn, vanuit hun authenticiteit – dat is iets waar ik me lange tijd voor afgesloten had en me vanaf 2014 weer leerde herinneren.
Mooi overigens, dat het de woorden ‘weg’ en ‘hand’ een plek hebben in de woorden bewegen en handelen.
Onze eerste dag bleek de beweging: rustig landen. Aankomen. Verbinden met onze vrienden. Weer wennen aan de omgeving, al kenden we die allemaal al. Alle dieren begroeten en de veranderingen van de plek leren kennen. Aan het eind van de dag voelden we duidelijk onze natuurlijke beweging voor de dag daarna: een dagtrip naar Brussel.
Een grote stad om in één dag helemaal te bekijken, maar hier komt het mooie van reizen binnen de open space kaders: je komt precies waar je ‘moet’ zijn. Ziet wat je ‘moet’ zien. Bent met wie je ‘moet’ zijn. En daarin ligt diepe vervulling.
Onze voeten in Brussel 
We volgden onze voeten, die ons naar het Atomium leidden: het gebouw met de beroemde 9 bollen. Voor mijn oudste en een van onze vrienden die mee was, was het duidelijk dat ze niet naar binnen wilden. Zij hadden zin om buiten rond te lopen, over het omliggende terrein.
Mijn jongste twee kinderen en ik wilden wel heel graag naar binnen. Na eerst op de foto te zijn gegaan met stripheld Robbedoes, bracht de lift ons naar de bovenste bol vanwaar we met trappen en roltrappen de andere opengestelde bollen bezochten. In één ervan was een expositie van kunstenaar Magritte, iets dat ik niet wist en wat me aangenaam verraste en voedde. Deze ‘hereniging’ met hem bracht iets in beweging in mij. Hij was de kunstenaar met wiens werk ik als puber voor het eerst bewust kennismaakte en zijn stijl is me altijd bijgebleven, zij het op de achtergrond. Een goed voorbeeld van het kader ‘expect the unexpected’!
Na het bezoek aan het Atomium volgden we onze voeten verder naar de Grote Markt. Inmiddels hadden we allemaal zin in iets te eten: we gingen voor de beroemde Belgische wafels. Al struinend leidde mijn Belgische vriend ons naar een willekeurige wafelkraam. Bij de toonbank viel mijn oog op de naam van de kraam: “Australian. Homemade ice cream and waffles”. Stomverbaasd keek ik ernaar, wat een bizarre synchroniciteit met mijn leven. Ik heb namelijk ruim twee jaar in Australië gewoond en ben er vorig jaar voor het eerst sinds 7 jaar terug geweest. Mijn jongste kind is er geboren en mijn beste vriendin, een Australische, woont daar met haar gezin. Australië ligt me nauw aan mijn hart. En van alle wafelkramen die Brussel rijk is, komen we uitgerekend bij deze…
Na de wafels wandelden we via de Grote Markt en manneken pis verder, genietend onder andere van de stripfiguren-graffiti op diverse woningen. Aan het eind van ons bezoek streken we nog even op een terrasje neer. Tegenover ons preek een standbeeld van een zingende Jacques Brel. “Mogen we met hem op de foto, mam?” vroegen mijn kinderen me en ze renden er al naartoe. De pose die ze een voor een aannamen, was net zo open als die van Brel: stralend, ongegeneerd en schaamteloos. This is me. Here I am. En het deerde hen niet wie hen bekeek. Ik zag het met trotse ogen aan.
Tournesol 
Eenmaal terug bij het huis van onze vrienden, ontdekte ik dat een van de bloemen van de enorme zonnebloem, die op hun erf groeide, was gaan bloeien. Het warme geel net zo stralend en haar steel net zo krachtig als de pose van mijn kinderen eerder die middag.
De plek van mijn drietal was bij Brel, de zonnebloem was mijn plek: this is. Here I is!
